Monty
“Wat een leuk hondje!” Een vriendelijke meneer van rond de 70 loopt me tegemoet en spreekt me aan als ik Monty uitlaat.
“Wat voor ras is het? Een teckel?”, vraagt de meneer.
“Zit er wel in ja, kruising Jack Russel en teckel”, antwoord ik.
“Oh, knap hondje hoor… ik zou d’r ook wel weer eentje willen… Ik had een fox terrier, is 13 geworden… Tja, da’s het nadeel van huisdieren hè? Dat je ze weer af moet geven…”
“Gelukkig hebben ze je ook veel te geven”, zeg ik. De man knikt en steekt zijn duim op. We lopen allebei door.
Mijn gedachten gaan zo’n kleine 6 jaar terug in de tijd, naar de zomer van 2013. Ik zat sinds enkele maanden in de ziektewet, omdat ik niet goed functioneerde op mijn werk. Mijn concentratievermogen was nul-komma-nul, ik kon niet meer focussen en haalde van alles door elkaar. Iets onthouden lukte me niet meer en er waren momenten dat ik niet meer wist hoe ik iets op moest schrijven.
Na 5 maanden ziektewet kon ik starten met de gesprekken bij een psycholoog. Eindelijk hulp, eindelijk had ik het gevoel dat ik serieus werd genomen. Ik kreeg de diagnose burn-out èn een zware depressie.
Die burn-out had ik inmiddels wel aan zien komen, die zware depressie niet… Zware depressie? Ik?
Alsof ik weggleed in een diepe put…
Nooit voelde ik me uitgerust, altijd moe. `s Avonds wilde ik niet naar bed, ik sliep moeilijk in. Ik kon niet doorslapen en werd daardoor tig keer per nacht wakker. In mijn hoofd ging het maar door. Gedachten liepen over en door elkaar heen en ik kreeg ze niet geordend. Doodvermoeiend.
Uit bed komen was een hele onderneming. Waarom zou ik op staan? Er was toch niks nuttigs te doen. De dag was één grote berg waar ik tegenop zag. Ik wist niet hoe ik daar doorheen moest komen.
Alles in mij was donker. Wat was nou de lol van het leven? En wat deed ìk er toe?
Het advies om, naast de cognitieve gedragstherapie, ook antidepressiva te gebruiken, wees ik van de hand. Ik wilde erbij blijven en niet versuft raken of door allerlei bijwerkingen geplaagd worden.
Hardlopen was al heel lang mijn passie. Ontspanning door inspanning. Omdat mijn drang om te bewegen nog sterk genoeg was, liep ik ook tijdens mijn verzuimperiode 2 à 3 keer per week hard. Dat gaf me meestal wel even een gevoel van voldoening.
Het werd wel steeds meer een-noodzakelijk-kwaad, maar ik hield vol, al was het op een veel lager niveau dan voorheen.
Op de dagen dat ik niet hardliep, bleef ik in mijn bed liggen wachten tot het middag was. Gewoon omdat ik dacht dat ik het licht en het leven daarbuiten niet meer kon verdragen. Ik was blij als de avond weer in zicht was… Zware depressie? Wie? Ik?
Ik besloot te vechten om er weer bovenop te komen, met psychologische hulp en zonder antidepressiva. Er moest weer structuur en regelmaat in mijn dagelijkse leven aangebracht worden. En dat zou me gaan lukken ook!
Al enige tijd twijfelde ik om weer een hond in huis nemen. Mijn vorige hondje Bram was in 2011 op 15-jarige leeftijd gaan hemelen. Hij ging zo graag mee hardlopen en wandelen. Ik miste hem nog bijna elke dag. Nu was het tijd om een nieuwe hond in mijn leven toe te laten. Voor mezelf kwam ik mijn bed niet meer uit, voor een hondje nog wel… Zware depressie… Wie? Ik?
En daar was Monty: een heerlijk eigenwijze pup van 8 weken oud. Ondeugend en lief van karakter. Spelen was zijn missie, hardlopen niet. Een online puppycursus hielp me om structuur aan te brengen in het leven van mijn hondje en daarmee meteen in mijn eigen leven.
Wandelen werd mijn belangrijkste bezigheid. En kijken door de ogen van een puppy, in het hier en nu. Mijn eerste ervaring met mindfulness wandelen was een feit!
Langzamerhand wende mijn hondje aan allerlei facetten van het dagelijkse leven. En ik ook. Ik zocht situaties op om mijn kleine vriendje te laten ervaren en leren. Met de week voelde ik me beter en sterker worden.
Ik leerde weer te kijken naar de kleine dingen op mijn pad en ik leerde me er weer over te verwonderen. Ik leerde het leven daarbuiten weer toe te laten. Ik wilde er weer onderdeel van uitmaken en het beleven. Ik kon er zelfs weer van genieten!
Wil jij ook weer leren genieten van de kleine en goede dingen in je leven? Is dit verhaal herkenbaar voor jou en zou je graag hulp willen? Neem dan contact met me op.